یكی با عقل خوشنام و یكی با عشق بدنام است
بـــه نام نامــــی آنكس كــــه مـــــا را ننگ نامیده!

تعـــادل در تــــــرازوی كدامین دولتـــــی ای عقل!
كه ناسنجیده می گویی ولو سنجیده سنجیده!؟

سرم از شرب سنگین و سبوی شیشه ای در دست
ســــرم را در سبـــــو كــــن آه ای دُور نگـــــردیده!

تویــی آن آفتابــی گردن و من آن گل گیجـــــی
كه سرگردانی اش را هیچ خورشیدی نفهمیده

تو آن بازیگر تردستی و من آن گل پوچـــی
كه او را هیچكس از هیچ دستی برنمی چیده

من و تو با گناه عشق در جان هم افتادیم
گناهی كه خدا بخشیده آنرا نبخشیده

من و تو همچنان تب كرده و بیمار ِ ِهم، هرچند
خـدا داروی مـا را هردو در یک نسخـــــه پیچیده

"مرتضی آخرتی"